Wojny polsko-szwedzkie w XVII wieku stanowiły jeden z najważniejszych konfliktów w historii Rzeczypospolitej, który rozpoczął się wraz z objęciem tronu przez dynastię Wazów.
Początki panowania Zygmunta III Wazy były naznaczone konfliktem o tron szwedzki. Po śmierci Jana III Wazy w 1592 roku, Zygmunt III odziedziczył koronę szwedzką, jednak jego katolickie przekonania i silne związki z Habsburgami doprowadziły do konfliktu z protestancką szlachtą szwedzką. W 1599 roku został zdetronizowany przez swojego stryja Karola Sudermańskiego, co zapoczątkowało długotrwały konflikt między Polską a Szwecją.
Wojny polsko-szwedzkie w XVII wieku toczyły się w kilku etapach. Pierwsza faza (1600-1611) koncentrowała się głównie w Inflantach, gdzie Szwedzi próbowali przejąć kontrolę nad portami bałtyckimi. Kluczowe bitwy tego okresu to zwycięstwo pod Kircholmem (1605), gdzie hetman Jan Karol Chodkiewicz rozgromił znacznie liczniejsze wojska szwedzkie. Druga faza walk (1621-1626) przyniosła inwazję Gustawa II Adolfa na Prusy Królewskie i Inflanty. Przebieg wojny polsko-szwedzkiej w tym okresie był niekorzystny dla Rzeczypospolitej - Szwedzi zajęli większość portów pruskich i inflanckich. Rozejm w Starym Targu (1629) i Altmarku (1629) zakończył ten etap wojny, ale konflikt tlił się nadal, prowadząc do kolejnych starć w czasie potopu szwedzkiego (1655-1660).
Skutki wojen polsko-szwedzkich były długotrwałe i dotkliwe dla Rzeczypospolitej. Doprowadziły do osłabienia pozycji Polski na Bałtyku, utraty części Inflant i czasowej kontroli nad portami pruskimi. Konflikty te znacząco obciążyły skarb państwa i przyczyniły się do osłabienia pozycji międzynarodowej kraju. Jednocześnie okres ten przyniósł rozwój polskiej sztuki wojennej, czego przykładem jest taktyka husarii zastosowana w najważniejszych bitwach polsko-szwedzkich.